Verrassing!

Enigszins gehaast kwam ik de hippe Parijse kapsalon binnenrennen. In ‘Pierre’s huiskamer’ stond een zwoel loungemuziekje aan, drie mannelijke kappers hingen aan de designtafel midden in de zaak. ‘Excuses, ik had een afspraak om tien uur’, hijgde ik.

‘Geen probleem’, zei kapper Yves, terwijl hij mijn jas aannam. Hij dirigeerde me naar een gestroomlijnde maar hoogst oncomfortabele wasbakconstructie, waste mijn haar en wees naar de grote tafel. Ik verwachtte dat we nu zouden gaan overleggen over mijn nieuwe coupe, maar Yves had helemaal geen boeken vol hysterische kapsels.

Ik bracht dus zelf maar mijn wensen te berde. ‘Mijn vorige kapper knipte het altijd in een boblijn’, begon ik enthousiast, ‘met de punten zo naar voren’. Yves trok een vies gezicht. ‘Dat is superouderwets’, zei hij kortaf. ‘Laat mij maar.’

Nog een beetje daas vanwege mijn race tegen de klok, realiseerde ik me na pas vijf minuten dat mijn haren in het rond vlogen. Toen pas zag ik dat er nergens kappersstoelen in de zaak stonden, en, nog veel erger, dat er ook helemaal geen spiegels in Pierre’s huiskamer hingen.

Ik vroeg of deze tent soms met opzet spiegelloos was. ‘Klopt’, zei Yves, woest knippend. ‘Dan is de verrassing straks groter’. Het meisje dat inmiddels tegenover me was komen zitten, keek me aan alsof ik een achterlijke provinciaal was. Maar het leek me ook in haar nadeel dat ze totaal geen zicht had op wat er gaande was: de twee collega’s van Yves smeerden al kwebbelend lukraak wat knalgroene haarverf op haar hoofd.

Intussen probeerde ik stiekem in de glazen vaas op tafel te ontwaren hoe de kapper me toetakelde. Daarvoor moest ik me in allerlei bochten wringen, waarop Yves geïrriteerd vroeg of ik mijn hoofd misschien even stil kon houden. Godzijdank legde hij niet lang daarna zijn schaar weg en pakte hij een krultang.

‘Het is énig’, zei Yves, toen hij klaar was. ‘Als jij het zegt’, mompelde ik. Ergens achterin een designkast bleek toch een spiegel met een barst te liggen, die hij me voorhield. Vooral door het gedoe met de krultang zag ik eruit als een verzopen katje. Ik betaalde een idioot hoog bedrag en nam me voor eenmaal thuis direct die krullen eruit te kammen in de hoop dat het toch nog ergens op leek.

Op weg naar huis kwam ik langs de kapsalon op de hoek, waar de eigenaar lusteloos in één van zijn kappersstoelen hing.  Ik bekeek mezelf in de winkelruit, gooide het fancy kaartje van Yves in de vuilnisbak en besloot me de volgende keer voor acht euro bij ‘Mehmet Coiffures’ te laten knippen.

(Nee… geen foto natuurlijk! Wat denkt u zelf?!)